Op 29 mei 2016 veranderde onze Ierland vakantie, na een prachtige anderhalve dag, in een nachtmerrie. Een dronken, Ierse man vloog met zijn grote, zwarte Audi-sport uit de bocht en reed met meer dan 50 kilometer boven de maximale snelheid onze rijbaan op. Uitwijken naar rechts mocht niet meer baten en een bijna frontale botsing gebeurde in een split-second. Artemis haar verwondingen bleven gelukkig beperkt tot haar benen, maar de kniebreuken en de breuken in onderbeen en enkel waren, met name na de operatie, wat betreft pijn, beperktheid en immobiliteit niet gering. Mijn verwondingen gaven mij een toegangskaart tot de ICU in Castlebar, Mayo General Hospital. Hier waren ze niet toegerust op mijn verwondingen, plaatsten onnodig en onjuist een tube, wat maakte dat ik gedurende 9 dagen vocht voor mijn leven, en vroegen mij deze tube na 9 dagen ook weer zelf op te hoesten, verbaasden zich erover dat dit niet lukte en lieten de tube vervolgens gewoon waar hij was. Na dit onzorgvuldig medisch handelen, slaagde een van de ICU nurses erin mijn leven te redden door een van de CEO's van het ziekenhuis naar mijn bed te halen, hem op deze misstanden te attenderen en hem voor de keuze te stellen; of vandaag nog op transfer naar Dublin Tallagh Hospital of een transparant dossier naar de directe familie, mogelijk resulterend in een miljoenen claim. Drie uur later, begon ik aan mijn reis naar Dublin... Eenmaal gestabiliseerd, geopereerd en nog wat later in de eerste fase van revalidatie (in een rolstoel en in staat om de transfers van bed naar stoel en stoel naar toilet zelf te doen), werd mijn transfer terug naar Castlebar, Mayo General Hospital wegens groot beddentekort een feit. Toen kwam op 9 juli voor Artemis het verlossende woord: Een ambulance van EMS-247 zou haar de volgende dag komen ophalen en via boot en land terug naar Nederland vervoeren. Dolblij waren we beiden toen we op 9 juli kennis maakten met het medisch team van EMS-247. No-nonsens, duidelijk en direct, gezag vanuit kennis afdwingend naar de staf (wat helaas broodnodig was), compassievol, huiswerk gedaan, snappen en doorgronden, maar bovenal met passie en warmte een stapje harder en verder lopen dan formeel wordt gevraagd en waarvoor het contract wordt ondertekend. Gewoon omdat dat 'toch vanzelfsprekend' is... woorden: "Mevrouw, u moet begrijpen dat onze artsen geen enkel belang hebben dan het belang van uw gezondheid. Als onze artsen niet inzien waarom u niet zou kunnen vliegen, kunt u hierop vertrouwen." En even later, nadat ik de beste man uitlegde waarom ik dat vertrouwen niet had: "Er zal u heus niets gebeuren, u bent veilig bij onze artsen. En mocht er onderweg in de lucht toch iets gebeuren, mocht u toch onverwacht een klaplong of iets dergelijks krijgen, dan is daar een gekwalificeerde luchtvaartarts om dit voor u te fixen..." Vijf minuten later belde mijn moeder, op mijn verzoek- met EMS-247... Anderhalve dag later begon ook mijn terugreis naar huis. Artemis en haar partner ervoeren een pittige, maar perfect begeleide reis terug naar Nederland, vol humor en persoonlijke ruimte. Ik ervoer een paar dagen later eenzelfde pittige, maar perfect begeleide reis terug naar Nederland, vol humor en persoonlijke betrokkenheid en ruimte. Deze mensen verdienen niet alleen een professionele onderscheiding voor het werk dat ze doen, maar ook een persoonlijke onderscheiding voor de wijze waarop en waartoe ze dit werk doen... Zoveel dank aan deze mooie mensen, zoveel dank aan EMS-247 die samen met deze mooie mensen deze terugreis zo snel mogelijk maakte. Ik had het daar niet lang meer uitgehouden...
